Toen de persconferentie over nieuwe maatregelen van start zou gaan, was ik met een paar vrienden in een woonkamer in Delft. De nacht ervoor had ik gewerkt in het ziekenhuis en daarna had ik nog even geslapen voordat ik me toevoegde aan het gezelschap. De reis naar Delft was enger dan ik me had voorgesteld. Terwijl de verspreiding van het Coronavirus (SARS-CoV-2) in rap tempo toeneemt, vergaat de wereld in een situatie die doet denken aan een peri-apocalyptische tijd waar ‘I am Legend’, ‘World War Z’, ‘Bird Box’ en tal van andere films een vrij goed beeld van geschetst hebben. “Het is alsof we staan aan de start van een enorme oorlog”, zo beschreef m’n vader in een voicenote het gevoel dat hem bekroop wanneer hij mensen paniekerig inkopen zag doen, de angst in hun ogen voelbaar, het wantrouwen in hun blik dodelijk.

“Het is alsof we staan aan de start van een enorme oorlog”

Nu de meeste mensen zoveel mogelijk thuis werken en alle evenementen zijn gecanceld, heerst er een bijzondere stilte over straat. De economie draait op minimale toeren en sociaal contact is sporadisch. Is dit de stilte voor de storm? Gaan zometeen mensen bij de honderden inbreken in supermarkten en vluchten naar het platteland, staan de zombies zometeen op uit het graf? Dat zijn wel van die doemscenario’s die aardig ver af zitten van de realiteit en dat laatste is volgens alle wetenschap die bestaat, onmogelijk. Toch we mogen er eerlijk over zijn dat zulke gedachten ergens in ons hoofd nog blijven hangen, ook al is dat vanwege alle sci-fi en horror films die voeden op angst en fantasie. Toen ik op de trein zat, besefte ik ineens dat ik me nog wel veiliger voelde op de longafdeling waar ik werk dan in de trein en tram. Ondanks de bijna lege cabines leek de afstand tussen passagiers niet groot genoeg om het vertrouwen van elkaar te wekken.

Toen ik eindelijk bij m’n vrienden binnen stapte, zorgde ik ervoor dat ik eerst m’n handen en gezicht had gewassen voordat ik iedereen ging groeten. Voor nu even veilig. Althans, als niemand hier in huis ziek is. Dat maakte vanaf dat moment al niet meer uit, we hadden ons overgegeven aan elkaar en konden met alle plezier genieten van een heerlijke lunch. We discussieerden over corona, de gezondheidszorg, over Suriname en onze families, over de onafhankelijkheid en over de vreemde band tussen Suriname en het land waar we al dan niet tijdelijk wonen. Voor een paar uurtjes konden we vergeten dat buiten de deur een virus zich aan het verspreiden was. Misschien waren we het niet vergeten, maar het nare gevoel dat er bij hoort waren we even kwijt. Toen kwam de persconferentie. Alle scholen blijven dicht, alle restaurants, coffeeshops, bars etc. sluiten per direct. Het was alleen maar logisch dat deze stap zou volgen, maar het gaf ons ook een nieuw besef over de ernst van de zaak. Het was alsof we met nieuwe ogen naar de wereld buiten het raam keken en konden aanvoelen dat de wereld nog meer zou gaan veranderen dan het al was.

Voor nu even veilig. Althans, als niemand hier in huis ziek is.

“Als nu ineens blijkt dat het virus toch echt een acute wereldramp veroorzaakt en er ineens zombies over straat beginnen te lopen, dan is dit het he?”, grapte ik. “Dan zitten wij voor de komende maanden met dit groepje vrienden in een huis! Mi Gado!” zei iemand anders en de groep schaterde het uit. Toen we ietsje later afscheid namen van elkaar, maakten we de afspraak dat we, om eenzaamheid te voorkomen, dit over een weekje weer zouden doen. Of dat echt gaat gebeuren, moeten we nog zien. Terecht zou je kunnen opmerken dat het niet zo slim is om opnieuw vanuit verschillende delen van de randstad zo dicht bij elkaar te komen, maar het zou wel prettig zijn om even uit die roes van solitaire te komen als internationale student. Duizenden kilometers verwijderd van onze ouders, broertjes en zusjes is de comfort en liefde van lotgenoten sterker en meer dan ooit nodig om dit bijzondere, enge en mysterieuze fenomeen te doorstaan.

Er is misschien wel minder aan de hand dan mijn fantasie hier heeft doen loslaten, maar het gekke is vooral dat er ook meer aan de hand zou kunnen zijn dan we wellicht denken. In ieder geval zitten we hier nu even mee en met alle probleempjes die ontstaan als gevolg van ziekte en isolatie. Neem het meest menselijke in je en gebruik dat om deze tijd doorheen te komen en vooral om anderen de gelegenheid te geven dat ook te doen. Hamsteren, paniek zaaien, ongegeneerd hoesten in het openbaar, er zijn tal van manieren om een klootzak te zijn. Maar, er zijn ook genoeg manieren om elkaar te helpen en elkaar te respecteren, dus laten we ons vooral daarop focussen.
Overigens is een ander interessant onderwerp de theorie van flatten the curve. Moeten we nu allemaal (of zo’n 60% van ons allemaal) ziek worden zodat het daarna is afgelopen? Er is nog zoveel om over te praten en over te lezen! Deze vrije corona tijd krijgen we vast wel gevuld.
Lobi Da Basi.

Ferayed Hok